Хөлсний байр төгсгөлийн хэсэг

Хөлсний байр VIII
Охин нүдээ нээлээ.Тэр энэ удаад хаа нэгэн харанхуй хуучин подвальд сэрсэнгүй,харин хөлсний байрныхаа бүдэг гэрэлтэй урт корридорт зогсож байх бөгөөд том өрөөнд байрны эзэн Гэгээ хоёр өөд өөдөөсөө харан зогсоно.Цонхны цаана тас харанхуй,өрөө тэр чигтээ эмх замбараагүй байгааг хараад тэр урьд өмнөх харсан зүүдээ эргэн санаж өөрийгөө тэрхүү төгсгөлийг нь харж чадаагүй нууцлаг зүүдэндээ үргэлжлэн буцаж иржээ хэмээн ойлголоо.Гэгээ Байрны эзний мөс мэт хүйтэн харцнаас зугтан доош харах ба доголон нулимс нь газар дусахыг Эрдэнэтуяа тодоос тод харлаа.Байрны эзэн Гэгээд бага багаар идшээ идэх гэж буй араатан мэт ойртох ба охин хөлөө хүлүүлсэн мэт хаашаа ч хөдлөлгүй айсандаа бөмбөгнөтөл чичирнэ.Тэр охинд ойртсоор яг нүүрэнд нь үнсэх гэж буй мэт туллаа.Мөнгийг нь өгөлгүй зугтах гэж байгаад баригдсан болохоор өөрийг нь өршөөхгүй байх гэж бодсон Гэгээ үнхэлцгээ хагартал айх ба энэ үйл явдлыг харж байгаа Эрдэнэтуяа мөн адил байрны эзний ямар аймшигт үйлдэл хийхийг нь айдастаа автан хүлээж байв.Түүний бие хаа,үйл хөдлөл,байгаа байдал нь яг л хүйтэн цуст алуурчин шиг харагдана.
"Энэ муу новш Гэгээг алжээ?"
Байрны эзэн уруулаа хөдөлгөн ямар нэг зүйл хэлэх гэж байснаа больж зүүн гараа охины нүүр лүү удаанаар явууллаа.Охин нүдээ анин нүүр буруулж тэсвэр алдан уйлах нь тэр!
-Хэрэггүй ээ ахаа! Гуйжийн....
Байрны эзэн хариу үл дуугаран бадриун гарынхаа бүдүүн хуруунуудаа явуулсаар түүний хацрыг нь даган урсах нулимсыг нь эв хавгүйхэн арчиж өглөө.Ингэнэ гэж огт төсөөлөөгүй гайхаж цочирдсон охин түүнрүү туулайн нүдээр хартал Байрны эзэн харцаа зөөллөж
-Энэ харанхуй шөнө хамаг юмаа аваад ганцаархнаа явах гэж байх ч гэж.Чи чинь жирэмсэн гээ биздээ? 'хэмээн зандрангуй асуулаа.Охин мэгшсэн хэвээр толгой дохив.
-Нөхөр чинь хаачаав?
Охин энэ асуултыг сонсоод улам мэгшин байж
-Мэдэнгүүтээ намайг хаяаад явчихсаан.Хамаг мөнгөө аваад...'хэмээн хариуллаа.Байрны эзэн уртаар санаа алдаж цонх болон тааз гээд орчны эд юмс руу харж байснаа
-Хэд хоног байж байгаад орох газраа олчихоод яв даа ахын дүү.Одоо уйлаад яахав 'гээд нулимсыг нь дахин арчлаа.Охин түүний үгэнд итгэж ядна.
-Баярлалаа ахаа.Үнэхээр их баярлалаа.
-Миний дүүд ээж аав байдаггүй юм уу?
Охин уйлах нь багасаж хамаагүй тайвширчээ.Тэр одоо байрны эзнээс тийм ч их айхаа болив.
-Үгүй ээ байгаа.Гадаадад байдаг юм аа ахаа.
Байрны эзэн түүний хариултыг сонсоод хэсэг бодолхийлж байснаа
-Аан.Чамайг энд амьдардгыг чинь олон хүн мэдэх үү? 'гэв.Охин түүний удаах асуултанд гайхсан ч толгой сэгсрэн
-Үгүй ээ найз залуу маань л мэднэ' гэлээ.Тэр хариултыг нь сонсоод толгой дохин
-Заза би явлаа.Одоо уйлаад яахав дээ.Унтаж амар' хэмээгээд удаанаар алхан тэр чигтээ гараад явчихав.Гэгээ охин түүний сайхан сэтгэлд нь талархсан үг ч хэлж чадалгүй хоцорлоо.Нэгэнт тайвшран сэтгэл зовох зүйлгүй болсон тул охин нулимсаа арчаад түрүүн утсаар ярьж байсан найз руугаа бушуухан залгалаа.Энэ бүхнийг хараад зогсож байгаа Эрдэнэтуяа ч мөн адил тайвширсан ч мөн юу ч болсонгүйд багахан гайхширна.
-Байна уу найз нь байнаа Гэгээ байна.Сая яг гарах гэж байсан чинь байрны эзэн ороод ирсэн!
Тиймээ бүр түлхүүрдээд гэнэт ороод ирэхээр нь айсандаа үхэх шахлаа.Өөрийн эрхгүй нулимс асгараад хамаг бие хөшчихөөд хөдөлж ч чадахгүй одоо ингээд өнгөрлөө л гэж бодсон.
Тэгсэн чинь ах намайг яагаачгүй.
Бүр загнаачгүй.
Тэр их сайн хүн бололтой.
Намайг хэд хоног байж байгаад яв гэсээн.
Харин тийм ээ...

Эрдэнэтуяа цааш юу болох бол гэхээс санаа зовно.Гэгээтэй утсаар ярьж буй найз нь өөрийг нь 'бушуухан хүрээд ир' гэж ятгаж буй өнгө аястай байлаа.Гэгээ харин түүнээс татгалзана.Эрдэнэтуяа болдог бол "Чи одоо эндээс явсан дээр ээ! Хурдан яв л даа! 'хэмээн хашгирмаар санагдаж байлаа.Охин утсаар ярьсаар.

-Нэгэнт л найзыг нь хэд хоноод яв гэсэн юм чинь одоо энэ шөнө чамдээр очоод яахав дээ.
Хоёуулаа маргааш л уулзья....
Үгүй ээ найз нь их ядарч байна.
Эсвэл чи наддээр хүрээд ирэх үү? Тэгээд хоёуулаа юм ярьж цуг хоньё л доо......
Өөө....
Тэгвэл маргааш л яг уулзъя.
Одоо надад битгий санаа зов за?
Найз нь зүгээр ээ.
Заа найз нь одоо амарлаа сайхан амраарай.
Охин найзтайгаа салах ёс хийн утсаа таслаад уртаар санаа санаа алдлаа.Түрүүхэн үхэл амьдралын талаар сандран бодож байсан бол энэ мөчид бүх зүйл сайхан болсон мэт тайван харагдана.Тэр ихэд ядарснаа мэдрэн унтах гэж байснаа усанд орохоор шийдэн нүцгэлээд ванны өрөө лүү алхлаа...
Шүршүүрийн чимээ ванны өрөөнөөс дуулдах ба өрөөний нэг буланд.атийн суух Эрдэнэтуяа Гэгээг уснаас гарахыг түгшин хүлээнгээ унтахаар зассан орон дээр нь шилтэй архи залгилан ууж суух байрны эзэнрүү айсан харцаар харна.
"Түрүүн зугтах байсан юм ш дээ."
Удалгүй шүршүүрийн чимээ дуугүй болж нимгэн торгон халат нөмөрсөн охин угаалгын өрөөнөөс гарч ирэн өрөөндөө орж ирээд байрны эзнээс цочсондоо хашгирчихав! Согтуу эр долоовор хуруугаа гозойлгон
-Чишшшш!" гэж чимээгүй болохыг анхааруулснаа
-Алив энд суу!'хэмээн зандрав.
Гэгээ чичирсээр түүний хажууд очиж суухдаа үнэхээр шоконд орсон байлаа.Байрны эзэн гэрээр нэг үнэртэх түүний үнэрийг үнэрлэж гарч ирэхийг нь тэсвэр алдтал хүлээсэн нь тодорхой.Тэр охины нүцгэн бие нэвт гэрэлтэх халат руу нь гөлрөнө.Охин айсандаа ахиад л өөр тийшээ хараад суучихав.Байрны эзэн яг түрүүнийх шиг охины хацарт гараа удаанаар хүргэн иллээ.
-Чи энэ байрыг бүрмөсөн авмаар байна уу?
Охин түүнийг ойлгосонгүй.
-Юу?
-Энэ байр чинийх болно.Ах нь чамайг ганцхан үнсчихье.Чи их эгдүүтэй юм.
Охин улам айж айсандаа салгалах болов.
-Үгүй ээ ахаа хэрэггүй ээ гуйжийн...Надад....надад юу ч хэрэггүй ээ.
Түүнийг чичрэн уйлсаар ингэж хэлэхэд байрны эзэн аль болох тайвнаар
-Надаас битгий ай.Би тийм муу хүн биш' хэмээлээ.Түүнийг ингэж хэллээ гээд охин түүнээс зугтахаа больсонгүй.
-Та зүгээр яваад өг тэгэх үү? Эсвэл би одоохон явлаа!
Охин ингэж хэлээд ухасхийн бостол байрны эзэн түүний гарнаас нь буцаан хүчтэй угзарч орон дээр дуу алдтал нь унагалаа.Тэр өөрөө гуйван босч
-Чи хаашаа ч явахгүй! Би согтохоороо эсвэл уурлахаараа юу ч хамаагүй хийдэг юм шүү.Чи ингээд л байх уу??? 'хэмээн шүднийхээ завсраар сийгүүлэн асуулаа.
Охин түүнээс айсандаа хэвтсэн чигтээ чичирсэн гараараа халатаа удаанаар тайлж эхлэв.Нулимс нь шанааг нь даган урсч орны даавууг норгоно.Согтуу эр инээмсэглэн гаднах хүрмээ тайлаад түүний дээр нь гарав.Охиныг хүчтэйгээр тэврэн хүзүүг нь үнсэн үнгэлж
-Бүх юм сайхан болноо.Энэ байр чинийх болно'хэмээн үглэнэ.
Тэднийг харж буй Эрдэнэтуяа болдог бол ууж байсан шилтэй архиар нь толгойг нь хага цохичих юмсан хэмээн дотроо уурсан бодож байлаа.Яг ингэж бодож байтал нь Гэгээ сул байсан гараа сунгасаар шилтэй архийг атгаад авав!
"ТАССССС!!!!"
Охин чичирсэн гараа суллан шилний үлдэгдлийг газар хаяахад хөхөн дээр нь халуун цус дусалж байлаа.
"Би....би юу хийчих вэ???"
Тэр ингэж өөрийгөө аварсангүй харин ч үхлийн галт тэргэндээ эргэлт буцалтгүй суучихав.Толгойгоо хагалуулж цусандаа хутгалдсан байрны эзэн улангасан уурлаж охиныг үсдэн хана руу савах нь тэр!
-ЧИ МУУ!!!!
Тархиараа хүчтэй хана мөргөж бараг ухаан алдах шахсан охин айхын эрхэнд арайхийн босч харсан зүг рүүгээ зугтлаа.
"Түрүүн явах минь яав даа?
Зугтаж л байвал....амьд үлдэж л байвал"
-АЛИВ ХҮРЭЭД ИР!!! АЛААД ХАЯЧИХЪЯАА ЧАМАЙГ!!!
Нүцгэн ч хамаагүй гарч зугтахыг хүссэн охин үүдний хаалга руу хамаг чадлаараа гүйн очлоо.Гэвч хаалга онгойсонгүй.Хаалгыг дотроос нь түгжжээ.Гарах гарцгүй болсон охин айсандаа эхэр татуулан уйлсаар галтогооныхоо өрөө лүү гүйн орох гэсэн ч нүүрэндээ гал манартал цохиулан газар уналаа.
-Үгүй ээ ахаа битгий!!!!
Байрны эзэн түүнийг огт тоолгүй нэг хөлөөс нь чирсээр угаалгыг өрөө лүү алхлаа.Охин эсэргүүцэн хашгирч хана шалнаас хумсаа зулгартал маажина.
-Авраарай!!!! Хүн байна уу???? AМЬ АВРААРАЙ!!!!!
Хажуу хөрш дээд доод айлд нь хэн ч байдаггүй хөндий хоосон байранд амьдарч байсан гэдгээ охин яахин мэдэх билээ.Тэр хоолойныхоо хөвчийг тасартал хашгирч хумсаа зулгартал шал самардсан ч түүнд хэн ч туслахаар ирсэнгүй.Байрны эзэн түүний хашгирахаас нь залхсан бололтой хөлнөөс нь тавьж үснээс нь харгисаар зулгаан дахин нэг удаа хана руу хүчтэй гэгч нь савлаа.Хөөрхий охин чимээгүй болов.Дуугарч ч чадалгүй аяархан ёолж хэвтэх түүнийг байрны эзэн хэрцгийгээр багалзуураас нь боон үргэлжлүүлэн чирж гарав.Охин амьсгалж чадахгүй хашгирч ч чадахгүй нулимсаа урсган чирэгдсээр харанхуй ванны өрөөнд орох төдийд хаалга нь тасхийн хаагдлаа.
Эрдэнэтуяа саяны үйл явдлыг нулимсаа урсган харж зогслоо.Тэр юу ч хийж чадалгүй нулимсаа урсгасаар охиныг угаалгын өрөө лүү чирэгдэн орохыг харжээ.Түүний хашгираан дэндүү сэтгэл өвтгөм байсан ч одоо тэндээс хашгирах дуу үл гарна.Харин зөөлөн биеийг нь ямар нэг мохоо зүйлээр балбаж байгаа чимээ л дуулдана.Энэ чимээ нь яваандаа нойтон нялцгай зүйлтэй холилдсон "шал пал" гэх дотор муухайрмаар дуу болж хувирлаа.Эрдэнэтуяа энэ чимээг сонсож чадалгүй чихээ бөглөнө.Тэр байрны эзнийг яагаад ийм аймшигтай зүйл хийснийг нь үнэхээр ойлгосонгүй."Тэр яагаад хөөрхий Гэгээг ингэж алж байгаа юм бэ? Өөртэй нь унтсангүйд уурлаа юу? Толгойг нь цохисноос болоод уу? Эсвэл ухаан мэдрэлээ алдтал согтсон байснаас уу? Аль эсвэл сэтгэцийн өвчтэй юм болов уу? Ямар ч хэцүү юм бэ дээ...."
Тэр ийн бодож байтал нүд нь бүрэлзэн газар дайвалзаж харанхуй нүх рүү унах мэт болоод дахин ухаан алдлаа....

Дөнгөж утсаа асаатал танихгүй дугаараас өөр лүү нь залгахад айсан Шигтгээ нэг таслах гэснээ больж авлаа.
"Байрны эзэн?"
-Чи чинь намайг ямар янзын юманд хутгаад хаячихав аа? Манай байранд юу болох нь энэ вэ?
-Уучлаарай ахаа.Намайг үнэхээр уучлаарай!
-Миний амьдрал орвонгоороо эргэчихээд байхад чиний уучлаарайгаар би яах юм бэ?
-Ийм юм болчихсон гэдэгт би одоог хүртэл итгэж чадахгүй байна.
-Итгэж чадахгүй байна гэнээ? Миний байрыг чи бузарлачихлаа.Намайг цагдаа нар хайж байна.Би тэдэнд юу гэж хэлэх юм бэ?
-Би....би мэдэхгүй байна.Би үнэндээ юу болоод байгааг ойлгохгүй байна.
-Анх надтай уулзаж тэр байрыг надаас түрээсэлсэн хүн нь чи! Тиймээс тэр байранд болоод байгаа бүхний хариуцлагыг чи л хүлээх ёстой.Яг одоо тэр цагдаа дээрээ оч!
-Үгүй ээ..Би очиж чадахгүй ээ.
-Юу? Юун хачин юм яриад байгаа юм бэ чи?
-Намайг үнэхээр уучлаарай.Өөр танд хэлэх үг алга.Таслалаа.
-Хөөе байж бай хөөе!!! Хаа байгаа газраас чинь олж байгаад алнаа чамайг!!!!
Өдөр бүр интернэт ороход хямдхан түрээсийн байрны зарууд утасны дэлгэцийг нь дүүргэж галзууруулах шахдаг байсан ч нэг л өдөх ухаангүй эрх найз нь ээжтэйгээ хэрэлдэн гэрээсээ явснаар өнөөх байнга гарч ирдэг байсан зарууд түүнд гэнэт хэрэг болжээ.Тэр Эрдэнэтуяагийн тусдаа гарах хүслийг өөрт ашигтайгаар эргүүлэн уйлж байхад нь халуун дотноор тэвэрч "Битгий санаа зов доо найз минь.Миний таньдаг ах хямдхан байр түрээслэнэ гэсээн" гэж хэлж байхдаа үнэндээ ямар ч байр түрээслэх ах таньдаггүй байсан бөгөөд Эрдэнэтуяаг унтсан хойно өнөөх зарууд дундаас шөнөжин хайсаар байж болох хамгийн хямдхан байрны зарыг олж харжээ.Засвар хийгдсэн хоёр өрөө байрны дөрвөн сарын төлбөр ердөө л найманзуун мянган төгрөг буюу нэг сарын хоёрзуухан мянган төгрөг байсан нь Шигтгээг хагартал баярлуулж маргааш нь гэхэд найздаа хоёр саяыг өгсөн Эрдэнэтуяа өнөөх байрандаа орж "сайн найз" маань нэг сая хоёрзуун мянган төгрөг жаргалтай нь аргагүй халаасалжээ.Тухайн үед охин байрыг "оргүй хоосон биш" гэдгийг мэдээгүй байсан агаад Эрдэнэтуяаг тамын тогоо руу шидэх талаар бодоо ч үгүй байлаа.Хэд хоног хамт наргисны үр дүнд тэр Эрдэнэтуяад нилээн их мөнгө байгааг мэдэж түүнийг авах хүсэл нь оргилон шунал нь хөдлөх болжээ.Цээж дүүрэн шунал буцалсан тэр шөнө хорооллын гудамжаар шөнийн клуб хэсэн явж байхдаа Шигтгээ Эрдэнэтуяагийн ээжийг машинд пидхийтэл мөргүүлэн тархиараа газар савахыг нь яалтчгүй хоёр нүдээрээ харчихаад дуу алдан амаа дарсан ч хажууд нь юу ч мэдэлгүй дээш харан явж байгаа найздаа юу ч хэлэлгүй нууж өнгөрсөн юм.Тэр өөрөө хэрэгт орохоос айснаас гадна найзынхаа мөнгөнд шунаж байсан тул үзсэн зүйлийнхээ талаар хэнд ч ам нээгээгүй билээ.Цаг хугацаа өнгөрөх тусам тэр айж бас харамсаж байсан ч бүх зүйл хяналтаас гарч үйл явдлууд дэндүү хурдан болж өнгөрч байлаа.Нэг л үүрээр найз залуугынхаа машинд сэрсэн Шигтгээ Эрдэнэтуяаг өөрийнх нь эрэгтэй найзууд нь ээлж дараалж хүчирхийлснийг сонсоод галзуурах шахам уурласан ч бүх зүйл засагдахаас нэгэнт оройтсоныг ухаарч хөөрхий найзыгаа дарамталсаар бүх юмнаас нь салгахаар эргэлтгүй шийджээ.Энэ л тухайн үед түүнд үлдсэн цорын ганц сонголт мэт санагдсан юм.Бүхний эцэст найзынхаа амыг хэрхэн таглах эсэх талаар тэр огт бодоогүй байсан ч талийгаач найз залуу болон эрэгтэй найз хоёр нь Эрдэнэтуяаг алчихъя хэмээн дайрахад хамгаалан хориглосныг бодоход арай ч алахаар шийдээгүй байсан нь харагдана. Юу ч гэсэн байрыг өөрийн болгосны дараа хорон үгээрээ түүнийг ятгаж,айлгаж зөвхөн өөрийн үг,харцаар хөдөлгөдөг сүүдэр мэт амьтан болгон хувиргахаар төлөвлөж байжээ.Эсвэл ямар нэгэн аргаар ухаан санааг нь самууруулж сэтгэцийн эмнэлэгт хэвтүүлээд тэнд нь үүрд үлдээх талаар ч бодож байв.
Гэвч хөлсний байрнаас гарч явсан тэр өглөөнөөс хойш төлөвлөгөө тэр чигээрээ нурж тэрхэн үед юугаа ч мэдэхгүй энгэрээ тэврээд чичрэн уйлж зогссон найз нь одоо өөрийг нь хаанаас л бол хаанаас хараад,хаашаа ч явсан араас нь дагаад байгаа юм шиг санагдаж сэтгэл санаа нь хором ч тайван байхаа болив.Тэр айдас болон ганцаардлын туйлд хүрч цөхрөнгөө баржээ.
Гартаа барьсан шилтэй шар айраг нь бараг дуусч үлдсэн жаахан хэсэг нь бүлээсчээ.Тэр хуучин шар айргаа ууж байснаа ширээн дээр тавьж дахин шинэ шар айраг авч уухаар текрүү гуйван алхав.Текэн дээр явж очихын тулд аятайхан алхахаас авахуулаад бөөн адал явдалтай учирч эгээтэй л клубын шалан дээр нүүрээ наачихсангүй.Хажуугаар нь өнгөрөх залуус өөр лүү нь шүлэнгэтэн харж,татаж чангааж,зарим нэг нь юм ярих гэж оролдох авч түүнд залуусын талаар бодох сөхөө үнэндээ байсангүй тул гараараа түлхсээр текэн дээр очиж өндөр сандал дээр нь өгзгөө эвтэйхэн тавилаа.Бармен урд нь цэв хүйтэн шар айрагны бөглөө мултлах төдийд шүүрэн авч шуналтай нь аргагүй хэд хэд хүчтэй залгилтал амаар нь буцаж гарах дөхсөн тул больж хүйтэн шилийг нь духандаа наан ширээ рүү гөлрөв.Халууцан дотор нь эвгүйцэж байхад энэ л түүнд аятайхан санагдаж согтуу тархийг нь сэргээх мэт болно.Тэр болоод байгаа бүхэнтэй эвлэрч чадалгүй одоог хүртэл ингээд явж байгаа бөгөөд айсандаа ч тэр үү дуртайдаа ч тэр үү аль болох олон хүнтэй дуу шуугиан ихтэй шөнийн клубуудээр хоног төөрүүлэн хорвоогийн өдрүүдийг өнгөрөөх болжээ.Өөр лүү нь ширтэх хүн бүр өөрийг нь олон найзуудынхаа амийг цустай нь хутгасныг мэдэж буй мэт хачин харцаар харж,зарим нь нүд ирмэн инээмсэглэж зарим нь зай тавин холдоцгооно.Өнгөрсөн өдрүүдийг мартах гэж хичээвч өнгөрсөнд болсон бүх зүйлс нүдэнд нь дахин дахин харагдаж түүнийг айлгана....
Түлхүүр хувилах газраас тааруулж авсан түлхүүрээрээ найзынхаа хаалгыг онгойлгон орохдоо тэр яг л өөрийн гэрт орж буй мэт баяртай байлаа.Удахгүй энэ олон өрөөтэй гэгээлэг сайхан байр зөвхөн өөрийнх нь болно гэхээс шунал хүсэл нь үй түмэн өт хорхой арвалзах мэт язганаж байж ядаж байв.Эзэнгүй байрны корридороор инээмсэглэн дуу аялсаар шунал хүсэлдээ автсан тул тэр юуны түрүүнд байр эзэмших бичгийг хайж удсан ч үгүй номын тавиур дээрх олон номнуудын завсраас олж гартаа авлаа.Гол хүслээ гүйцэлдүүлсэн ч өөрийн шинэ байрнаасаа шууд гарахыг хүсээгүй Шигтгээ түр азнахаар шийдэн байрны бичгээ ширээн дээр тавиад шүүгээн дэхь үнэтэй дарснаас өөртөө хундаглан буйдан дээр суун шимж гарлаа.Удахгүй өөрийнх нь амьдрал ууж буй улаан дарс шиг нь сайхан амттай болно гэхээс өөрийн эрхгүй инээд нь хүрнэ. "Энэ бол боломж.Алдаж болохгүй боломж.Би яаж ийж байгаад л энэ байрыг өөрийн болгох ёстой.Эрдэнэтуяагийн хувьд хэдий харамсалтай ч тэр өөрөөсөө л болж ийм байдалд хүрлээ.Надад итгэсэн нь,бүр хэт их итгэсэн нь түүний л буруу.Ээж нь ч гэсэн охиныхоо л хойноос гүйж яваад машинд дайруулсан.Тэр угаасаа ганцаараа энэ ертөнцөд амьдарч чадахгүй ээ.Алиа алдаад арчаагүйтэж явахад нь бүгд л сул доройгоор нь далимдуулж байрыг нь авах гэж үзэх нь тодорхой.Тэгээд аль нэгэнд нь алдаж таарна.Тэр бүгдээс урьтаж би энэ байрыг өөрийн болгох нь яагаад тийм том нүгэл гэж? Гэхдээ заавал ийм аргаар авах шаардлагагүй байсан юмсан.Даанч бүх юм оройтчихлоо доо." Бүсгүй ингэж бодон дарс шимэнгээ нүднийхээ булангаар тавилга эд хэрэгсэл бүрийг ажиглаж байтал унтраалттай зурагтны дэлгэцэн дээр нэгэн хүн дүрс үзэгдээд өнгөрөх шиг болов.
"?????"
 "Галтогооруу хүн яваад орчихов уу даа???"
Тэр дотроо ингэж бодон хундагатай дарсаа барьсан чигээрээ босч гэтсээр галтогоонд очин хаалгаар нь сэтгэл түгшин шагайтал өрөөнд хэн ч байсангүй.Харин ширээн дээр аягатай цай болон цайны хажууд бяцхан зурвас хэвтэж байв.Халуун уур савсах шинэхэн цайг хараад мэл гайхсан Шигтгээ ширээнд ойртон зурвасыг удаанаар уншихын төдийд гартаа барьж байсан хундагатай дарсаа газар алдаж орхилоо.
"Охин минь хэзээ ээж дээрээ ирж ээжийнхээ халуун цайг уух юм бэ?
Чи охиныг минь хэзээ суллах гэж байна???"
Захидлыг хоёр ч удаа халширан байж уншсан Шигтгээ айдастаа хүлэгдэж үтэр түргэн зугтахаар шийдэн үүдээр яг гардгийн даваан дээр байрны бичгээ том өрөөний ширээн дээр байгааг гэнэт саналаа.Түүнд том өрөө лүү явж орсноос үхсэн нь илүү дээр санагдаж байв.Гэвч бичгийг орхиод явах нь бас л харамсалтай хэрэг байлаа.
"Би тэр бичигний төлөө л энд ирсэн.Одоо ингээд л орхичихож болохгүй.Заавал аваад явах хэрэгтэй.Айлгүй,юунаас ч айлгүй алхаж очоод л авчихья.Юунаас ч айх хэрэггүй....юунаас ч айх хэрэггүй..."
Тэр аман дотроо ингэж үглэн жижиг жижиг алхсаар том өрөөний хаалгыг удаанаар татан онгойлготол зурагт мэлсхийн асах нь тэр! Шигтгээ зурагт руу цоо ширтэн хаалган дээр зогтуслаа.
"No signal" . "No signal" "No signal"
"No signal" "No signal"
ПИСССССССССССССССС!!!!!!!!!!!
Сааралтан жирэлзэх зурагт өөрийнх нь нүдийг удирдаад байгаа мэт охин өөрийн эрхгүй зурагт руу мэлэрчихэв.Паржигнах дуу нь хэнгэрэг хагалам чанга болоод чихэнд чийртэй бөгөөд энэ мөчид хэдэн минутын өмнөх орж ирэх үеийн гэгээлэг сайхан байр аль хэдийн орвонгоороо өөрчлөгдөн сүүдэр татаж айдас дагуулсан хүйтэн хөндий газар болж хувирсан байлаа.Цонхны цаадах алтан нарны цацраг хүртэл гэрлээ харамлах мэт цонх бараантаж өрөөнд сүүдэр ноёрхжээ.Зурагтнаас харцаа үл салгаж чадан хөшөө мэт зогсох Шигтгээ тэрхүү жирэлзээн паржигнаан дундаас нэгэн дүрс аажим аажмаар тодорч буйг алмайран харлаа.Зурагтан доторхи тэрхүү дүрс тодрон тодорсоор эцэстээ
хүний дүрс болж хувирав.Харсаар байтал Эрдэнэтуяагийн ээжийнх нь цусанд будагдсан эрэмдэг царай зурагтан дээр тодрон гарч өөр лүү нь үзэн ядсан харцаар ширтэж байх нь тэр! Түүний хилэнт харцнаас охин өөрийн хүйтэн цэвдэг сэтгэлийг давхар мэдрэх шиг болов.
Нэг л мэдэхэд тэр аль хэдийн байрнаас гарчихаад өмнө нь огт ирж байгаагүй үл таних олон төмөр гараашнууд дунд амьсгаадчихсан зогсож байгаагаа мэдэрлээ.Хөл нь цуцаж цээж нь давчдан амьгаадах ба хөлс нь цувж нулимс нь асгарчээ. Яаж гарснаа тэр ойлгоогүй ч ахиж л хэзээ ч буцаж орж чадахааргүй болжээ.Ой ухаан нь орж гаран бяцхан зүрх нь салгалсан хэвээр.Сүүлд өнөөх дүрс зурагтнаас гарч ирээд өөрийг нь чирээд аваад орчихвий л гэж үнхэлцгээ хагартал айж байснаа санана.Мөн лифтний товчлуурыг ухаангүй нүдэж байхдаа онгорхой орхисон хаалгыг нь харж байтал нүдэн дээр нь өөрөө тасхийн хаагджээ.
"Эрдэнэтуяагийн ээж....ээжийнх нь сүнс гэртээ хоргодчихож! Одоо.....одоо яанаа!"
Шигтгээ ингэж бодсон даруйдаа цүнх болон байрны бичгээ биедээ байхгүй байгааг ухаарлаа.Тэр хэт айсандаа бүгдийг хаян ум хумгүй гүйн гарчээ.
"Ээ баларсан юм.Одоо яах ёстой билээ? Бодох хэрэгтэй.Би одоо яах вэ? Ядаж бичгийг авсангүй.Дээрээс нь цүнхээ үлдээчихлээ.Одоо буцаж орно гэж үү? Үгүй ээ! Би яасан ч буцаж орохгүй.Хэрвээ тийшээ орох юм бол ахиж гарч ирэхгүй байх"
Түүний байрыг өөрийн болгох хүсэл нь агаарт замхран арилжээ.Оронд нь айдас биеийг нь бүрхэн авч муу ёрын зөн совингууд толгойд нь буглаж эхлэв.Араас нь хэн нэгэн хараад байгаа юм шиг хачин мэдрэмж нуруугаар нь гүйхэд агзасхийн цочиж хойш харвал хэн ч байсангүй.Харин төмөр гараашнууд дундахь нэгэн хар гараашны ханан дээр цусан улаан өнгөөр "Үйлийн үр чамайг үхтэл чинь дагах болно!" хэмээн бичигдсэн өгүүлбэр зурайж байлаа.Энэ бичгийг маш олон жилийн өмнө хэн нэгэн бичсэн бололтой будаг нь хатаж халцарчээ.Гэхдээ Шигтгээд энэхэн мөчид тэрхүү бичиг өөрт нь зориулагдан эртнээс бичигдсэн зөгнөл эсвэл анхааруулга,заналхийлэл мэт санагдаж сэтгэлийн айдас нь улам нэмэгдэв.Гэгээн цагаан өдөр боловч харанхуй шөнөөс ч илүү жихүүцэм бөгөөд эргэн тойронд нь чимээ аниргүй аж. Ганцаардал болон нүгэл хийсний дараах айдсын мэдрэмж түүнд давхар мэдрэгдэж байлаа.Нүгэл хийсний дараах айдас харууслын мэдрэмж үнэхээр аймшигтай билээ.Хүн бүр үүнийг мэдэрсэн нь гарцаагүй.Өөрийн хүсэл шуналд хөтлөгдөн хэдхэн хормын дотор эсвэл хэдэн өдрийн турш,эсвэл бүр ухааралгүй урт хугацааны туршид ичиж зоволгүй хилэнц үйлдсэн хүмүүн тэрхүү аймшигт нүглээ тэр дорхноо эсвэл удаан хугацааны дараа боловч заавал эргэн ухаарч харамсдаг.Бүх юм болж өнгөрсөн хойно харамсах нь,харамсаад юу ч өөрчлөгдөхгүй нь,хийсэн нүглийнх нь төлөөс араас нь нэхэж яваа гэдгийг зүрх сэтгэлээрээ мэдэрч хүлээн суух нь үнэхээр аймшигтай.Хүн хүнээсээ зугтаж болох ч үйлийн үрээс хэзээ ч зугтаж чадахгүй нь бүр ч бодитой бөгөөд харгис үнэн.Мөн нүгэл үйлдсэн хүн өөрийнх нь хийж буй бүхэн төгсгөл болж нүглийн төлөөсөө төлөх цаг ирснийг хар зөнгөөрөө мэдэрдэг.Шигтгээ энэхэн мөчид өөрийн нүглийг яс махнаасаа мэдэрч харамсаж байвч хажуугаар нь бас өөрийгөө өмөөрч зөвтгөхийг оролдож байв.
"Би түүний мөнгийг нь л авахыг хүссэн.Тэгээд.....тэгээд авсан....
Ээж нь түүнийг хайж яваад машинд дайруулсан...
Би....би л түүнийг дагуулж явсан....
Ээжийнх нь үхэхийг хараад мэдсээр байж түүнд хэлэлгүй өнгөрөөсөн...
Би...би түүнийг тамлан тарчлаасан...
Одоо би бүр түүний орон гэрийг нь булааж авах гээд явж байна..."
Өөрийгөө өмөөрөх гэж хичээсэн ч өөрт нь үнэхээр сайнаар хэлчих зүйл нэг ч олдсонгүйд охин уруулаа хазлан яахаа мэдэхээ байж хэдэн тийш харлаа.Эргэн тойронд нь хэн ч үгүй бөгөөд удахгүй ямар нэг муу зүйл болох гээд байгаа мэт санагдан нам гүм оргих хэдий ч сэтгэл нь үүрээ эвдүүлсэн шоргоолж шиг бухимдах ажээ.
"Би найзынхаа амьдралыг тэр чигээр нь булаачихсан байна шүү дээ!"
Гар нь айсандаа салгалсан хэвээр бөгөөд зүрх нь түг түг цохилно. Эргэх хорвоо бүхэл ертөнц тэр чигээрээ тун удахгүй өөрийнх нь хийсэн гэм нүглийг тэр аяаараа мэдэцгээж хэрцгийгээр залхаан цээрлүүлэх юм шиг л сэтгэл нь түгшинэ.
"Одоо яавал дээр вэ? Би яах ёстой юм бэ? Юм бүхэн буруугаар эргэвэл би тэгээд л баларна.Ирээдүйн амьдрал минь төгсгөл болно.Би ямар тэнэг юм бэ?"
Тэр цүнхээ Эрдэнэтуяагийн гэрт орхисноо болон одоо найз,найз залуу хоёр нь Эрдэнэтуяаг алах гээд байж байгаа талаар бодох төдийд л зүрхээр нь хатгуулав.
"Тэд арай Эрдэнэтуяаг алчихаагүй байгаа? Тэгвэл би яана аа?"
Охин яах учраа олохоо байж өөрийгөө тайвшруулах гэж үзсэн ч сэтгэл нь тайвширсангүй.Тэр өөрийгөө бүх зүйлд буруутай гэдгээ сэтгэл зүрхээрээ хүлээн зөвшөөрчихсөн байлаа.Зурагтнаас харж байсан Эрдэнэтуяагийн ээжийнх нь нүд түүний зүрхэнд нь орчихжээ.
"Шуналаасаа болоод юу хийчих нь энэ вэ би? Үгүй ээ! Ингэж болохгүй! Яасан ч болохгүй! Хэн нэгэн үхэж үрэгдэхээс өмнө,ямар нэгэн буцааж болохгүй аймшигтай зүйл болохоос өмнө би бүгдийг буцааж байхын хэвийн байранд нь оруулах хэрэгтэй.Ядаж нэг өдөр ч гэсэн сэтгэл тайван алхахын тулд ингэх ёстой."
Тэр ингэж шийдээд хөлсний байр луу яаравчиллаа.
"Одоохон очоод Эрдэнэтуяагаас мөргөөд ч хамаагүй уучлалт гуйя.Усанд оруулж үсийг нь самнаж өгье.Хоёр гарынх нь шархийг эмчилъе.Баатартай нь уулзуулья.Ээжийнх нь шарилд бүх насаараа зальбирч байя.Ахиж хэзээ ч түүнд муу зүйл хийхгүй гэдгээ амлая!"
Охин таксинаас буун байрлуу ороод лифт хүлээж тэсэлгүй дээш гүйлээ.
"Одоохон.одоохон очоод бүгдийг нь чадахаараа эргээд хэвийн байдалд нь оруулнаа."
Шигтгээ ингэж бодон гүйсээр хаалган дээрээ ирээд зогслоо.Амьсгаадсаар хаалгаа тогших гэсэн ч хаалга онгорхой байгааг анзаарав.
"Юу вэ яахаараа онгорхой орхичихсон байдаг байнаа? Арай ямар нэгэн зүйл болчихоогүй байгаа?"
Охины зүрх палхийж хаалгыг онгойлгох эсэх талаар хоёр гурван секунд эргэлзэн бодсон ч бурхандаа залбираад хаалгыг хүчтэй татлаа.
-Ааааааа!!!
Тэр найз залуугынхаа газар хэвтэх цогцсыг хараад амаа даран зогсоно.Амнаас нь үг гарах битгий хэл толгойд нь ямар ч бодол хэсэгтээ төрсөнгүй түүнрүү гөлөрчихөв.
"Хайра? Энэ чи биш биздээ?"
Найз залуу нь цусандаа хутгалдан улаан нялга болсон тул танихад бэрх байлаа.Түүнд хүрэх байтугай харахад ч нүд хальтрам ажээ.Нүд нь нээлттэй хэвээр бөгөөд тааз руу гөлийх найз залуугаа хараад Шигтгээ амаа дарсан чигтээ дуу алдан уйлж эхэллээ.Амьдрал нь ингээд сүйрлээ гэдэгт тэр итгэжээ.
-Би алсан...Би бүгдийг нь алчихсан....би алсаан!!!
Учраа мэдэлгүй эхэр татуулан уйлж байхдаа тэр энэ орилооныг цочин сонсоод найзынхаа хоолойг танилаа.
"Төмрөө!"
Цусандаа хутгалдсан найз залуугийнхаа хажуугаар алхан гарах нь түүнд хэцүү байсан ч тэр аль хэдийн том өрөөнд орж ирээд Төмрөөг ямар байр байдалтай байгааг харлаа.Төмрөө үхсэн мэт доош харан суух бөгөөд нударгаараа толгойгоо хүчтэй шаана.Үүнийг харж цочирдсон Шигтгээ түүндээр очин толгойг нь хоёр гараараа зөөлөн барьж
-Боль л доо Төмрөө! Чи яагаад байгаа
юм бэ?'хэмээн уйлагнан асуулаа.Төмрөө асуултыг нь сонссон бололтой аажуухнаар дээш харахад Шигтгээ нүдийг нь хараад дуу алдан холдов.Түүний нүүрнийх нь судаснууд бүгдээрээ задрах нь уу гэлтэй гүрвэлзэж баруун нүд нь юу юугүй нааш гарч ирэх гэж байгаа юм шиг хачин аймшигтай бүлтийжээ.Өөрийгөө хэт их цохисноос болж ийм байдалд хүрсэн нь мэдээж.
-Шигтгээ....найз нь алчихсан.Би алчихсан!
Төмрөө ингэж хэлээд толгойгоо дахин хүчтэй балбаж гарлаа.Шигтгээ хоёр гараас нь барьж болиулах гээд түүнийг хүчирсэнгүй.Оюун ухаан,сэтгэл зүрх нь түүнээс аль хэдийн хийсэн одож тэр зүгээр л мах болон хувирчээ.
-Хөөе Төмрөө болиоч дээ.Яагаад байгаа юм бэ? Энд юу болсон юм бэ? Эрдэнэтуяа хаана байна?
Төмрөө ямар ч хариулт өгөлгүй толгойгоо цохьсон хэвээр.Охин түүний өөрийнх нь үгийг огт сонсохгүй байгааг,мөн хэзээ ч дахин сонсохгүй гэдгийг нь гүнээ ойлгож гашуудалтайгаар орхихоор бослоо.Тэр гарахаар эргэн харахдаа эгээтэй л дахиад хашгирчихсангүй.Өрөөний буланд огт танихгүй нэг залуу ухаангүй хэвтэж байх бөгөөд үхчихсэн юм болов уу гэж айсан охин түүнд ойртоход зөөлөн амьсгалж байв.Түүнийг амьд байгааг мэдчихээд Шигтгээ дуудан сэрээх гэснээ гэнэт болив.
"Болохгүй ээ.Болохгүй....Энд нь ингээд л үлдээчихье.Сэрээж хэрэггүй...Харин би зугтах хэрэгтэй!"
Үдшийн бүрий болж өдөржингөө голын эрэг дээр суусаар даарсан охин ээж аавыгаа санаж төрсөн гэр лүүгээ зүглэсэн ч байрныхаа гадаа байгаа байгаа цагдаагийн машиныг хараад өөрийг нь барих гэж ирснийг шууд л мэдлээ.Сэтгэлд нь уй гашуу,зүрхэнд нь айдас мэдрэгдэж хүйтэн салхинд даарсандаа бус айсандаа чичирнэ.Хаачсан нь мэдэгдэхгүй алга болсон Эрдэнэтуяа болон үхсэн найз залуу,үхснээс өөрцгүй болсон найз нь нүдэнд нь харагдаж болсон бүхэнд зөвхөн өөрийгөө,өөрийнхөө шуналт занг хараан зүхэх ажээ.Гэрийнхээ гэрэлтэй цонхыг харахаар бушуухан шиг яваад ормоор санагдаж байсан ч цагдаад баригдахыг хүссэнгүй тул тэр өөр тийш зугтахаар шийджээ.
"Би явлаа төрсөн гэр минь ээж аав минь баяртай"

Хонгор харуулд чирэгдсээр байцаалтын өрөөнд дахин мориллоо.Харуул түүнийг хүчээр сандалд нь суулгав.Урд талд нь тавагтай хоол тавьсан байх бөгөөд тэр хоолноос үхрийн амталж шарсан мах,бяслаг,сүмс,халуун ногоо зэрэг үнэртэн хэд хоног хоосон талх,хүйтэн ус уусан түүнийг галзууруулах шахлаа.Ширээний нөгөө буланд тамхи татан суух Байцаагч урьд урьдынхаас арай илүү зөөлөн харцаар харна.Хонгор энэ удаад өөрийгөө дахин нохой шиг зодуулахгүй байж магадгүй хэмээн найдлаа.Өнгөрсөн удаад маш хэрцгийгээр зодуулсан тул нүүр ам,нуруу,цээж,эрүү,нүд,дагз гээд бүх газар нь шархалж хөндүүрлэжээ.Энэ хөндүүр дээрээ дахин зодуулна гэхээс хөл нь өөрийн эрхгүй чичирнэ.Байцаагч татаж байсан тамхиа дуусгачихаад үнсний саванд хаяж
-За яаж байна Хонгороо? Давгүй юу? 'гээд муухан жуумалзав.Хонгор түүнд юу гэж хэлэх талаараа сандран бодож байснаа өөрийн мэдэлгүй
-Гайгүй ээ.' гэж сулхан хариулчихав.Үүнийг сонссон байцаагч ширээ алгадан хөхөрч гарлаа.
-Хахаха гайгүй гэнэ ээ? Чи надаар даажигнаад байна уу? Эсвэл би чамд тийм зөөлөн хандаад байна уу? Ахиад чангалах хэрэгтэй юм байна тийм үү?
Хонгорт хэлэх юм олдсонгүй дэмий үг амнаасаа унагасандаа харамсан зогсоно.Байцаагч түүнээс хариулт хүлээн хэдэн хором зогссоны эцэст дуугаа намсган
-Чиний надад юу ярихаас л энд яажшуухан байх чинь шалтгаална.Наад хоолоо ид! хэмээн зандрав.Хонгор түүний үгэнд итгэж ядан хоолруу хэсэг гөлөрснөө сэрээ авч хормын дотор идэж дуусгалаа.Байцаагч түүний хоолоо хэрхэн амаа олохгүй идэхийг нь харж суусны эцэст дууссаных нь дараа түрүүний асуултаа дахин асуулаа.
-Хонгороо миний байцаалт чамд тийм гайгүй байна уу?
Хонгорт өөрийн мэдэлгүй түүнд гомдох сэтгэл төрөөд явчихав.Өнгөрсөн хүнд өдрүүдийг бодохоос нүдэнд нь нулимс цийлэгнэж хоолой нь зангирна.Тэр чангаар
-Үгүй ээ! Би өөрийгөө ингэж зовно гэж хэзээ ч төсөөлж байгаагүй' хэмээн ориллоо.Байцаагч хүссэнээ сонссон тул инээмсэглэсэн ч царайгаа буцаан ширүүн болгож
-Хүн бүр л ирээдүйгээ сайн сайхнаар төсөөлдөг юм.Гэвч зарим нь санаатайгаар,зарим нь санамсаргүйгээр амьдралаа бусниулж орхидог.Би чамайг тэдний аль нь болохыг мэдэхгүй байна.Чиний юу ярих чинь л чиний ирээдүйг тодорхойлно.Үлгэр домог ярьж уур хөдөлгөхгүй гэж найдаж байна.Ойлгов уу? 'хэмээн асуув.
-Ойлголоо!
Хонгорыг ингэж хариулсны дараа байцаагч дуугаа хураан нүд рүү нь хэсэг хараад
-Бид чиний хэлснээр ханыг цөмлөж үзсээн.Тиймээ яг чиний зөв байсан.Тэнд яааг чиний үеийн охины цогцсыг хэдэн хэсэг хуваагаад нуучихсан байсан.
Хонгор энэ үгийг нь сонсоод баярлах мэт боллоо.Тэр байцаагчийг үргэлжлүүлэн сонсоно.Байцаагч ахин өөрлүү нь хэсэг дуугүй ширтэж байснаа
-Чи яагаад тэр охиныг алсан юм бэ?'хэмээн асуух нь тэр! Хонгор түүний энэ асуултанд өөрийн эрхгүй барьц алдаж мэгдэн сандрав.
-Үгүй ээ та чинь юу яриад байнаа? Би тэрнийг алаагүй!
Байцаагчын царайнд аянга буух адил болж барайлаа.Тэр гараа зангидан
-Тэгвэл тэрнийг үхснийг нь,ханан дунд булшилснийг нь яаж мэдсэн юм бэ чи? 'хэмээн зандрав.Хонгор түүнийг итгэхгүй гэдгийг мэдэж байсан ч
-Баатар бид хоёр урьд өмнө тэр байранд засвар хийж байсан юм.Сүнс нь....тэр үед сүнс нь өөрөө надад хэлсэн юмаа.Намайг суллаж өгөөч гэж гуйсан 'хэмээн хариуллаа.Үүнийг нь сонссон байцаагч огцом хөдлөн түүнрүү буу шагайх нь тэр! Тэр юу юугүй буудахад бэлэн болжээ.
-Тархийг чинь зад буудчихъя л даа муу гаж новш минь! Надаар тоглож дуусаагүй л байна уу? Гурав тоолохын дотор тэр охиныг яагаад эрэмдэглэснээ хэлэхгүй бол би чамайг энд ална гэдгээ ээжийнхээ нэрээр тангараглъя!
Нээг!!!
Хонгорын тэвчээр барагдлаа.Тэр одоо байцаагчаас айх биш түүнийг туйлдаа хүртэл үзэн ядаж байлаа.Нүднээс нь хорсол гомдлын нулимс нь асгарна.
"Муу тэнэг новш! Яагаад надад итгэсэнгүй вэ?"
-Хооёр!!!
"Чи намайг хилс хэргээ хүлээгээд насаараа шоронд хатна гэж бодож байна уу? Үгүй ээ! Энэ миний хүлээсэн амьдрал биш.Тэгж амьдарснаас үхсэн нь дээр!"
-Гуурав!!!
"Тиймээ.Би бэлэн байна.Алив бууд л даа!"
-ТҮФФФФФФФФ!!!!

Хонгор аажуухан нүдээ нээлээ.Иймэрхүү мөчид хүн өөрийгөө амьд уу эсвэл үхчихэв үү гэж хэсэгхэн зуур эргэлздэг бизээ.Тэр ч гэсэн эргэлзэн өөрийнхөө бүрэн бүтэн эсэхийг харав.Байцаагч өөдөөс нь инээмсэглэн харж зогсоно.
-Сайн байна.Би чамайг үнэлж байна.
Чи алаагүй!
Хонгор түүний хэлсэн үгэнд дахиад итгэж ядав.Тэр үргэлжлүүлэн
-Би яг одоо чамайг суллана.Чи надад Байрны эзэн,Шигтгээ,Эрдэнэтуяа гурвыг олж авч ир.Ядаж нэгийг нь ч болов олж ирж чадах юм бол би чамайг жинхэнэ эрх чөлөө,мөнгөөр шагнах болно.Хэрвээ чи хүсвэл би чамайг цагдаагийн офицер ч болгож чадна.Чи чадах уу? 'хэмээн асуув.Хонгороод энэ асуулт асар том шок байлаа.Тэр юу гэж хариулахаа мэдэлгүй баахан самгардав.
"Би хаанаас тэднийг олно гэж? Энэ боломжтой гэж үү? Шигтгээг би харж ч байгаагүй шүү дээ.Хэрвээ тэднийг олж чадахгүй бол яах бол?"
Энэ мэтчилэн тэр бүхнийг муу талаас нь бодож гарав.Түүнд аз үнэхээр бага байсан ч эцсийн мөчид Хонгор өөрт гарч ирсэн боломжыг зүгээр алдах тэнэг биш билээ.Тэр байцаагч руу эгцлэн харж өөртөө итгэлтэйгээр
-Тиймээ би чадна! хэмээн'өндөр дуугаар хариуллаа.Байцаагч хэсэг зуур худал инээмсэглэснээ буцаад л царайгаа урьдын хүйтэн төрхөндөө оруулж
-Хэрвээ...хэрвээ чи олж чадахгүй бол,эсвэл зугтах гэж оролдвол би чамайг хаа байгаа газраас чинь олоод болсон бүх хэргийг үүрүүлэн шоронд хийх болно гэдгээ амлаж байна.За явж болно!'гэв.
Хонгор түүнд баяртай гэж хэлэлгүй харанхуй нүхнээс гарч одлоо.
Зүгээр л хэн нэгэн нь шоронд орсноор энэ бүх хэрэг явдал дуусна гэж Хонгор,Шигтгээ,Байрны эзэн,Байцаагч дөрөв бодож байгаа ч тэд эндүүрцгээж байлаа.Үнэндээ Эрдэнэтуяагийн биед шингэж орчихоод хүссэнээ хийж яваа Гэгээгийн сүнс нилээн хэдэн хүний үхэл болон нулимсанд цадаж байж энэ бүхэн төгсөх билээ....
8-р хэсэг төгсөв.

Ингэж удаан хүлээлгүй удахгүй хаях байх гэж бодсон ч та бүхэн тэгсэнгүй.Энэ миний сэтгэлийг үнэхээр их хөдөлгөлөө.Та бүхэнд туйлын их талархаж бас өөрөөсөө ичиж байна.Дараачийн хэсэгт төгсгөлөө оруулчихаад яагаад удаад байдаг учраа тайлбарлах болноо.